Chelsea
Naam	Chelsea Football Club
Bijnaam	"The Blues"[1] [1]
Opgericht	14 maart 1905
Stadion	Stamford Bridge, Londen
Capaciteit	41.841[2]
Voorzitter	Bruce Buck
Eigenaar	Roman Abramovitsj
Trainer	Roberto Di Matteo (a.i.)
Sponsor	Samsung[3]
Competitie	Premier League
Thuiskleuren Uitkleuren
geldig voor 2012/2013
Portaal     Voetbal Londen

Chelsea FC is een Engelse professionele voetbalclub uit Londen. De club werd opgericht in 1905 en speelt in de Premier League. Tot dusver werd Chelsea 4x kampioen in de Premier League, 7x wonnen ze de FA Cup, 4x de League Cup, 2x de Europacup II en 1x de UEFA Champions League.

Chelsea speelt zijn thuiswedstrijden in het Stamford Bridge stadion dat 41.841 plaatsen telt.^[2] Op 1 juli 2003 werd Chelsea doorKen Bates voor ongeveer 200 miljoen euro verkocht aan de Russische oligarch Roman Abramovitsj.^[4] Sinds deze overname heeft de roddelpers Chelsea de bijnaam "Chelski" gegeven. Abramovitsj zou tot nu toe ongeveer 700 miljoen euro in de club hebben gestoken.

Chelseas traditionele uitrusting bestaat uit een volledig blauw shirt en short, wat hen de bijnaam "The Blues" opleverde.

[bewerken]Geschiedenis

[bewerken]Voor de oprichting (1896-1904)

In 1896 kocht Gus Mears, een voetbalfanaat en zakenman, samen met zijn broer, Joseph Mears, de Stamford Bridge Athletics Ground te Fulham met de intentie om van deze grond één van de betere voetbalterreinen van het Engelse voetbal te maken. De Mears-broers faalde erin om het regionale team, Fulham FC, in hun stadion te laten spelen. Uiteindelijk overtuigde Fred Parker hen om hun eigen voetbalteam op te richten.

[bewerken]De vroege jaren (1905-1918)

Het eerste elftal in 1905.

Chelsea FC werd opgericht op 14 maart 1905 in "The Rising Pub" (tegenwoordig is dit "The Butcher's Hook", eencafé tegenover het stadion). Aangezien er al een team in de wijk bestond met de naam Fulham FC besloten ze het team de naam Chelsea te geven, waarbij het woord Chelsea was afgeleid van de aangrenzende wijk Kensington en Chelsea. Eerdere voorstellen als naam voor de club waren "Londen FC", "FC Kensington" en "Stamford Bridge FC". Chelsea werd de toegang tot de Southern Football League afgewezen nadat Fulham en Tottenham Hotspurhier bezwaar tegen hadden aangetekend. Op 29 mei 1905 werd toestemming gegeven om aan te treden in deSecond Division van de Football League doordat het team financieel stabiel was en een indrukwekkend nieuw stadion bezat.

De eerste wedstrijd van de club werd gespeeld tegen Stockport County FC onder leiding van hun eerste trainer ooit, John Tait Robertson, op 2 september 1905. Ze verloren deze partij met 1-0. Hun eerste thuiswedstrijd was tegen Liverpool FC. Deze partij wonnen ze met 4-0.^[5]

Reeds in 1907 promoveerde Chelsea naar de First Division. Dit resultaat hadden ze grotendeels te danken aanGeorge Hilsdon die reeds bij zijn debuut op 1 september 1906 tegen Glossop North End AFC vijf doelpunten maakte.^[6] Nadat John Tait Robertson wegging als trainer bij de club boden zich al snel een aantal nieuwe kandidaten aan. De eerste die het mocht proberen was William Lewis, maar reeds kort daarna werd David Calderhead trainer van Chelsea FC en bleef dit tot 1933.

Na een teleurstellend seizoen 1909-10 degradeerde Chelsea naar de Second Division. Twee jaar later promoveerde Chelsea terug naar de First Division en behaalde het eerstvolgende seizoen de 8e plaats, hun beste resultaat sinds de oprichting in 1905.

In 1915 speelde Chelsea, overschaduwd door de Eerste Wereldoorlog, hun eerste FA Cup finale. De finale werd ook wel eens de "Kaki"-finale genoemd, vanwege de vele soldaten in hun "kaki"-uniformen. De sombere wedstrijd tegen Sheffield United werd gespeeld op Old Trafford in Manchester. De wedstrijd eindigde op een verlies voor Chelsea, 3-0.

[bewerken]Tussen de oorlogen (1919-1940)

Het seizoen 1919-20 was het eerste volledige seizoen na de Eerste Wereldoorlog en tevens het meest succesvolle seizoen van Chelsea tot op dat moment. Het team werd 3e met 49 punten. Chelsea degradeerde in 1923-24 naar de Second Division en slaagde er pas in om terug in de First Division te geraken in het seizoen 1929-30 waar ze de komende 32 seizoenen zouden spelen.

Om behoud in de First Division te verzekeren spendeerde de club £25.000 in 3 nieuwe spelers: Hughie Gallacher, Alex Jackson en Alec Cheyne. Gallacher was de belangrijkste van deze 3 aangezien hij in het seizoen 1926-27 Newcastle United FC als aanvoerder naar de titel leidde. Gedurende zijn 4 seizoenen bij Chelsea werd hij telkens de topscoorder van de club en behaalde in totaal over deze 4 seizoenen 81 doelpunten. Jackson en Cheyne daarentegen behaalde nooit hun ultieme vorm waardoor Chelsea na verloop van tijd zelfs op een financieel dieptepunt kwam.

In 1933 stapte David Calderhead op als coach van Chelsea en werd vervangen door Leslie Knighton. Ook hij bracht weinig verbetering in de club. In de seizoenen 1932-33 en 1933-34 belandden ze op 2 punten van een degradatie en in 1938-39 belandde de club zelfs op slechts 1 punt van een degradatie.

De club bleef een van de clubs met het grootste aantal fans. Een wedstrijd tegen Arsenal FC op 12 oktober 1935 in Stamford Bridge lokte 82.905 fans, wat tot dusver nog altijd een record is voor de club en het 2e hoogste aantal supporters ooit in een wedstrijd van de Engelse league.

Net voor de Tweede Wereldoorlog begon stopte Knighton als trainer van Chelsea en werd opgevolgd door de Schotse Billy Birrell.

[bewerken]De oorlog en het bezoek van Dinamo (1940-1952)

Gedurende de Tweede Wereldoorlog speelde Chelsea, net zoals elke andere club, slechts een paar regionale wedstrijden. Slechts 2 spelers uit de selectie van het seizoen 1938/39speelde ooit opnieuw een wedstrijd voor deze club. Dit had tot gevolg dat Chelsea na deze periode gebruik moest maken van enkele gastspelers.

In oktober 1945, net na de oorlog, kondigde Dinamo Moskou, regerend kampioen van de Sovjet-Unie, aan dat het een voetbaltournee zou maken door het Verenigd Koninkrijk als vredelievend gebaar. Hierbij zou het onder meer een wedstrijd spelen tegen Chelsea op 13 november 1945 in Stamford Bridge. Chelsea speelde in een rood tenue doordat het tenue van Dinamo teveel blauwe tinten bevatte. Voor de wedstrijd gaf elke speler van Dinamo een boeket bloemen aan de speler met hetzelfde rugnummer als de speler in kwestie. Dit gebaar werd door vele Britten ontvangen als een